بازدید سوم از یک فروشنده دستگاه بود. همانکه آدرسش بعد از نیم میدان بود. آخر یک کوچه باغ خاکی که انتهایش اسفالت بود پلاک 121. هرچقدر در زدیم کسی در را باز نکرد و جز سگ بد اخلاق همسایه پلاک121 کسی به استقبال مان نیامد. کوچه باغ خلوت با باغ های ساکت و نگهبانان اهل افغانستان آدم را وسوسه میکرد پول بدهد مواد بخرد مثل فیلمهای 10-15 سال پیش که همیشه قاجاقچی ها همچین جایی کمین میکردند. خلاصه با کلی مکافات نگهبان افغان باغ در را باز کرد و با ماشین رفتیم ته باغ. خفن و ساکت. داخل باغ چند تا درب دیگر بود که باغها و فضاهایی را از باغ اصلی مجزا میکرد. درب دوم باز بود رفتیم داخل یک سوله با کلی بشکه خالی و دستگاههای جور واجور دسته دوم. دو سه نفر که به نظر افغان بودند داخل سوله مشغول کار بودند و خشک کن های مورد نظر ما یک گوشه پوسیده و عاجز زیر یک دستگاه دیگر روی زمین لمیده بودند. به نظر قابل مصرف نمی آمدندکی از کارگران رفت و با دیلمی برگشت تا دستگاه را اندکی تکان بدهد کلا همه چیز سوله به فیلمهای مواد مخدری شبیه بود. آقای مهندس نگاهی به دستگاه کرد و چون به درد بخور نبود زود با حاضران سوله خداحافظی کردیم و راه افتادیم. افغانها از کشور دوست و برادر افغانستان مرا یاد این انداخت که ما هم به خاطر خیلی چیزها مجبوریم کشورمان را ترک کنیم. من الان دلم میخواهد از ایران بروم تا درس بخوانم یا کار کنم اصلا زندگی کنم زندگی بی آزادی بیان مردگی است. دلم لک زده برای آنکه نخواهم هی حرفهای را لای استعاره و مثل بپیچم میخواهم رک و راست حرف بزنم. برای پیشرفت هر کشور تنها داشتن آزادی بیان و چند تا روزنامه مستقل کافی است چون بیان ازاد باعث میشود آدمها انقدر کمی ها وناراستی ها را مسلسل وار بیان میکنند که اگر کسی نخواهد هم ناچار میشود کار ناراستش را راست کند تا کسی به سیخش نکشد در ممالک پیشرفته آدمها یا خودشان درست کار میکنند(بچه مثبتها) یا قوانین و مطبوعات مجبور شان میکند درست کارکنند و این تنها راه پیشرفت است اینکه هر کسی کارش را درست انجام بدهد برعکس ما ! کسانی که کارشان را درست انجام میدهند میزنند نابودشان میکنند و آنها که درست کار نمی کنند کسی نیست یا جرات ندارد به آنها بگوید بالای چشمشان ابرو است..!
چه جمله قشنگی...زندگی بی آزادی بیان مردگیست...به امیدآزادی...به امیدروزهای سبز
پاسخحذف